نقد کوتاه فیلم خروج ابراهیم حاتمی کیا

بعضی ها فکر می کنند سینمای ایران بهترین سینمای جهانه پس مشهورترینکارگردانهاش باید مرتب شاهکار خلق کنند.حاتمی کیا در مختصات مخصوص سینمای ایرانقطعا از بهترین هاست اما نباید اون با کارگردانهای بزرگ جهان مقایسه کرد.بله حاتمیکیا مثل همه بزرگان سینمای ایران با پیری افت کرده اما هنوز از خیلی از جوانهایهمین سینما سرپاتر است.حداقل فیلمهاش قهرمان،گرما و شیمی دارد.بسیاری از فیلمهایسینمای ما یعنی چیزی حدود 90 درصد (میدونم فاجعه است) بلافاصله بعد دیدن فراموش میشن و اگه فقط یک هفته بعد بخواهید دوباره مجبور به دیدنشون بشید دیوانه می شوید.

فیلم قبلی حاتمی کیا به وقت شام به دلایل قبلا ذکر شده در همین وبلاگفاجعه بود اما خروج قطعا فیلم خوبی است.شاید شاهکار نباشد اما فیلمی است که ازشدوبار دیدن را دارد.کارگردان یک قهرمان ملموس اینجایی و صمیمی خلق کرده که بازیبسیار خوب قریبیان به اون عمق مناسبی داده است.بازی پناهی ها در نقص یک قهرمان زنخیل  خوب توی فیلم نشسته زنی که اول بادلخوری عمیق با قهرمان راه می افتد ولی به مرور به درک متقابل می رسند تازه شمایلاین زن با اون مهربانی همراه با تلخکامی خیلی خوب دراومده بود.

بازیگران مکمل خیلی خوب از پس نقشاون بر اومدند و تنها ایراد فیلمحضور شریفی نیا و شمایل تکراری حاجی بازاری وارش بود که کاش یک نفر دیکه مثلاالماسی این نقش بازی می کرد.

فیلم قطعا یک کمدی بود و این لحن کمیک عمدی بوده است.کارگردان داشتهمسئله مهمی و حساسی را به مسئولان گوشزد می کره و نمی توانسته مثل آژانس شیشه ایصریح و تلخ باشد چون آن وقت فیلم هرگز رنگ اکران نمیدید و تازه با این همه ملاحظهاینهمه مورد هجوم تبازان قرار گرفت.فیلم مدارد هشدار می دهد اگر امسال این بیعدالتی ها ادامه یابد و نیتی عمومی مردم در نظر گرفته نشود روزی مردم همهگذشته خود را رها می کنند و دست به خروجی بنیان کن می زنند که تمام آنچه ساخته شدهرا فرو می پاشد.حفظ این نظام بر اساس نظر کارگردان فقط بر مبنای عدالت است و نهخون و دین و شعار که سالهاست برایش استفاده شده است.

فیلم یک هشدار ملایم است اما در دورانی گوش شنوا برای مردم در هیچ جایجهان موجود نیست و همه مجبور به فریاد و خشم هستند شاید برخلاف باور حاکمیت یکی ازهمین پیروان سرسخت حکومت علمدار نابودی آن شود.

بزرگ‌ترین آهنگساز تاریخ سینما درگذشت

برترین فیلمهای سال 2018 از نگاه شخصی

نقدی بر فیلم پسران میان درختان ساخته نیکولاس ورسو